Zaterdag 10 juni was het dan eindelijk tijd voor de eerste lange kanotocht: een rondje van zo’n 15 kilometer, via het Vennemeer naar ’t Zweiland en over ‘t Joppe weer terug. Het was een stralende dag, met een rimpelloze kanotocht in het vooruitzicht. Toch zou het dat niet helemaal worden, met dank aan Jaap en Frank. Maar daarover later meer.
Niet helemaal stipt rond 9.42 uur gaan we op pad. Wind staat er nog niet en de dagjesmensen met hun sloepjes zitten nog thuis aan het ontbijt. Gezwind gaat het over de Does richting Hoogmade. Na zo’n drie kwartier begint het iets drukker te worden: het is tijd om het kanaal over te steken en de smalle vaart naar links te nemen. ‘Het mooiste stukje in de omgeving om te kajakken’, verzekert Birgit ons. En daar blijkt wel iets in te zitten. Gladjes glijden we langs het riet aan de oevers, wanneer daar ineens een kwikzilverachtige blauwe schaduw opduikt: een ijsvogel! Even later poseert ook nog een kievit geduldig vlak langs de rechteroever.
Nog een half uur later is het tijd voor een eerste pauze. Het duurt even voordat iedereen zijn boot uit heeft weten te komen, en een plekje in de schaduw heeft gevonden. Of in de zon, zo blijkt. Dat het bijna 30 graden is en niet iedereen de door Marian geëiste drie liter water per persoon heeft meegenomen, deert niet.
Man overboord
Rond het middaguur stappen we weer in de kajaks, richting het eerste open water van de tocht. Eerst het Vennemeer, wat inderdaad het midden blijkt te houden tussen een ven en een meer, en dan richting de Kaag. Aangekomen bij ’t Zweiland houden we halt: een ware chaos van roeiboten, een veerpontje en talloze sloepjes en andere motorbootjes strekt zich voor ons uit. Op ’t Zweiland waait het ook nog eens behoorlijk: de schuimkoppen staan op de golven, en ik krijg er (vanwege de hitte heb ik mijn spatzeil niet omgedaan) een paar binnenboord.
Na een kort rondje over ’t Zweiland zakken we weer af richting Leiden. Het blijft druk met bootjes, maar de golfslag wordt minder. Of lijkt dat maar zo? Want ineens horen we achter ons ‘Redding! Redding!’ Als ik achterom kijk, zie ik een kajak ondersteboven liggen. Het zal toch niet? Jaap wil doen voorkomen of hij is omgeslagen, maar echt geloofwaardig komt het niet over. Daarvoor zijn die golfjes toch echt niet hoog genoeg hoor. Nee, Jaap wil iedereen laten zien dat hij op open water weer zijn boot in kan klauteren. Na enkele minuten en met enige hulp lukt hem dat ook. Bravo!
Onverwachte verkoeling
Op het strandje bij ’t Joppe laat Frank eerst zien hoe je zonder om te slaan in ondiep water uit je boot kan stappen, daarna is het weer tijd voor pauze. Na ruim een half uur stappen we weer in de kajaks voor de laatste etappe terug naar Leiderdorp. Het is druk op de Zijl, en de dieseldampen van de sloepjes ontnemen ons soms de adem. Door de drukte wordt ons geboden achter elkaar te varen, en in één keer als groep linksaf over te steken richting Leiderdorp, wanneer leider Frank het teken geeft. Frank heeft de wind er echter niet goed onder, want een handvol niet nader te noemen cursisten steekt stiekem al eerder over. Gelukkig bereikt iedereen zonder kleerscheuren de overkant.
Intussen blijkt wel dat sommigen niet eerder zo’n lange tocht gevaren hebben, want het tempo zakt en de fitteren onder ons moeten steeds vaker halt houden om de langzamere vaarders weer bij te laten komen. Gelukkig zorgt Frank af en toe voor vertier. Speedbootjes met tienerjongens (altijd jongens, nooit zit er een meisje bij) blijken het leuk te vinden te proberen zoveel golven te maken dat wij omslaan (als er een meisje bij is dan doen de jongens nog meer hun best om stoer te doen, red.). Ze gaan ons op het hardst voorbij en kijken vervolgens verwachtingsvol over hun schouder om te kijken of hun golven het gewenste effect bereiken. Maar de golven die ze weten te creëren zijn niet bijster indrukwekkend, dus worden ze keer op keer teleurgesteld. Maar wat gebeurt er dan? Plots gaat Frank toch ondersteboven, plons het water in! Hebben die jochies dan toch succes gehad? Frank blijft een seconde of twee ondersteboven in het water hangen, en komt dan met een luide kreet weer boven. ‘Aaahh!! Lekker koel!’
Een half uur later zijn we, zongebruind en voldaan, weer terug op de club. Het spits is eraf, en er zullen vast nog flink wat tochtjes volgen!
Tjibbe Hoekstra
Je zou zo zin krijgen om ook gaan te kanoën!
@Mies, dat kan ik je alleen maar aanraden. Zie mijn verslagje van de beginnerscursus. De cursus is leuk en in onze omgeving kun je prachtig varen.