Verslag door Elly
Voor de waddentocht had een flinke groep zicht aangemeld, helaas konden enkelen niet mee. Wij constateerden dat met z’n 6-en een prima aantal is, al was het ook erg leuk geweest met een groep van 10.
Heel economisch kwamen we met 4 auto’s aan (om diverse logische redenen) en na het afladen gingen de chauffeurs de auto’s parkeren. Daarvoor moet je in Holwerd wel een busrit maken! Intussen boekten Mathijs en ik alvast een eetcafé voor de avond, gezien de Pinksterdrukte. Omkleden en instappen en….wegwezen? Dat was nog even een klauterpartij om bij het stijgende water te komen. Toch waren we 10 minuten voor de planning van Mark en Bram (tochtleiders) in de boten en op weg. Vaargeul oversteken, goed uitkijken voor de veerboot en richting Ameland. Nogmaals de vaargeul oversteken, want die kronkelt nogal.
We peddelen lekker tegen een beetje stroom in, met een windje (windkracht 2) van zij. Het water werd ondieper – nog niet genoeg gestegen – totdat we allemaal vast zaten. Toch maar een andere route, weer de vaargeul oversteken en nog een keer! Ik ben de tel een beetje kwijt geraakt. Hierna westwaarts richting Ballum, waar we in de bocht van Ballum een half uurtje de benen strekten en energie opdeden. Langs de kust peddelden we naar de haven van Nes, waar we na 18 km en 3,5 uur aankwamen. Een geweldig ontvangstcomité stond ons daar op te wachten! Eerst Dirks gezin, waar hij na ons vertrek de volgende ochtend het Pinksterweekend mee ging vieren. Vervolgens de havenmeester die ons welkom heette op Ameland. Bootjes de kant op gesjouwd en naar het kampeerterreintje gesjouwd of gerold, waar al een solo-kajakker stond. De natte spullen droogden lekker in het zonnetje. Heerlijk gegeten in de Herberg en hierna nog een wandelingetje door het dorp.
Slapen lukte prima, wakker worden nog beter met het geluid van de vele water- en weidevogels (Grutto, Grutto). Rustig aan, want we moesten wachten op het stijgende water. Afscheid genomen van Dirk en weer op weg, de haven uit en langs de betonning naar S36. De vaargeul slingert nogal. Dan denk je, ik ga rechtuit, daar moeten we naar toe. Maar dat laat het wad niet toe. We pauzeerden op het wantij, eventjes. (Voor de niet grootwatervaarders: “Wadvaarders die van eiland naar eiland zeilen, steken wanneer het tij het toelaat onder een eiland een ondiep gebied over: het wantij. Dit wantij vormt de grens tussen de getijbekkens die bij de zeegaten aan weerszijden van het eiland horen. “) Het water kwam snel op en we gingen weer verder, richting het puntje van Ameland. Steeds was in de verte net de volgende boei te zien. Gelukkig lagen de laatste boeien wat dichter bij elkaar.
Toen kwam de vraag: gaan we naar Ameland of direct terug naar Holwerd? Wij waren unaniem van mening dat de punt van Ameland de moeite waard zou zijn. Het witte strookje in de verte leek niet zo heel ver weg. Met stroming tegen en toenemende tegenwind leek het echter nauwelijks dichterbij te komen. Rob buffelde moedig in eigen tempo voort en Bram probeerde mij uit de wind te houden. Het kostte ons echt veel energie en we waren ook blij dat we er waren en even aan land konden. Dat was dan ook maar heel even, want het stijgende water liet ons weer instappen en keren, recht op Holwerd aan! Nu met stroming en wind, die inmiddels tot 4/5 was toegenomen, terug. Heerlijk golfjes pakkend vlogen we in no-time terug naar de haven. Daar lag de veerboot te wachten en na enkele pogingen kreeg Mark de brug te spreken via de marifoon. Wij mochten voorlangs, over een kolkend stukje water, terug naar de instapplek. 25 km gevaren over een geweldige natuur in 5,5 uur.
In Holwerd zou de bus pas over een half uurtje de mensen van de veerboot naar de parkeerplaats brengen, maar voor kajakkers maakte de buschauffeur een privé ritje. Op de kajaks passend, spotten Matthijs en ik nog een steenloper. Nog nooit gezien, een prachtig vogeltje! Na een geweldig weekend op het mooie wad, deden we in Den Oever nog even de “Smultaria” aan, waar we vorige week ook al wat gegeten hadden. We werden herkend ! Volgende week maar even niet.
