Vrijdag 17 februari appte Mark: “Zaterdagochtend lijkt het aardig te gaan waaien. Ik ben om 9 uur bij de trailerhelling bij kruispunt President Kennedylaan en Hofbrouckerlaan (Oegstgeest) mocht er iemand zin hebben om mee een rondje te peddelen en wat te spelen in wind en golfjes”. Jaap en ik zouden eigenlijk gaan varen op het IJmeer, maar met windkracht 5 (met vlagen tot 6) en aflandige wind was dat geen goed idee. Ik appte Mark dus terug: ik ga mee!
Op het Joppe aangekomen bleken er aardige golfjes te staan. We hadden allebei een droogpak aan, dus we hoefden ons geen zorgen te maken dat we het koud zouden krijgen (dachten we…).
(voor de duidelijkheid; dit zijn wij niet…)
We wilden in de eerste plaats oefenen met het uitvoeren van een redding. Onderweg vroeg Mark me al: zal ik na het omgaan mijn kajak loslaten? Zo’n redding is altijd best wel spannend, want door de wind is je boot vaak zo snel ver weg, dat je deze in je eentje nooit meer kunt inhalen. De omstandigheden waren nu ideaal om te oefenen. Tijdens de eerste keer dat ik te water ging voelde ik alleen meteen water mijn pak in lopen. Hé, hoe kan dat nou? Had ik mijn rits eigenlijk wel dicht gedaan? Ik wist het eerlijk gezegd niet meer. Mark hielp me snel mijn boot weer in en we peddelden naar de kant. Daar bleek al snel dat de rits wel dicht was, alleen het allerlaatste kleine stukje niet….Zo’n klein kiertje en dan zoveel water!!! Het voelde alsof er een zwembad was geleegd in mijn pak. Normaal gezien een reden om meteen het water uit te gaan, maar omdat we vlakbij de opstapplek waren zei ik tegen Mark: eigenlijk is dit ook wel een mooi experiment. Op het wad of de Oosterschelde moet je er niet aan denken met een lekkend pak in het water te liggen, maar hier kon ik juist ervaren hoe lang je het daarna nog uithoudt zonder onderkoeld te raken. Nadat ik de rits alsnog goed had dichtgedaan had ik het wel even koud, in mijn natte kleren, maar bezig blijven bleek te helpen. Eerst maar eens flink warm varen tegen de wind in.
Vervolgens oefenden we alsnog het loslaten van de boot na een redding. We spraken af dat ik niet meer in het water hoefde te liggen: Mark was de drenkeling, ik moest hem redden. Ook lag ik in zodanige positie dat Marks boot vanzelf mijn kant op blies. Ik hoefde er dus niet als een dolle achteraan te varen. Het viel me tegen hoe lang het alsnog duurt om de boot aan te haken en terug te varen naar de drenkeling. Je zit wat te klooien met je karabiner, vervolgens nog het positioneren van de opgehaalde boot, en voor je het weet ben je al een heel stuk van elkaar verwijderd. In eerste instantie lag na het aankoppelen de boot van Mark niet helemaal langszij, maar stak deze een heel stuk uit. Op die manier bleek het onmogelijk om tegen de wind in te draaien, hoeveel ik mijn best ook deed. Op afstand gaf Mark instructie: draai eerst de boot! Dat hielp, en daarna lukte het gelukkig wel om bij hem te komen. Bij een tweede poging lette ik erop dat de boten helemaal parallel lagen, dat is niet handig peddelen, maar ik had veel minder last van de wind en het ging dan ook een stuk sneller.
We oefenden vervolgens ook nog even onze rol met onze ‘goede’ en ‘slechte’ kant, en zowel tegende wind in, als met de wind mee. Het was vooral leerzaam om te merken dat het laatste een stuk gemakkelijker gaat. Dat is ook best logisch als je er over nadenkt. Kijk maar eens naar deze – hele eenvoudige- tekening:
Rol je met de wind mee (stel je voor dat de wind ervoor zorgt dat je omgaat), dan geeft de wind je ook een klein zetje als je weer boven wilt komen. Ook zorgt de wind ervoor dat je kajak zich weg van je verplaatst, waardoor je direct al goed ligt, niet onder maar náást je kajak, en zo je dek op kunt glijden.
Start je de rol tegen de wind in, dan moet je ook tegen de wind in weer boven komen. De wind duwt je kajak bovendien naar je toe, waardoor het lastiger is om naast je boot te komen en je rol af te kunnen maken. Kijk maar eens naar dit plaatje (1)
en stel je voor dat de wind van voren tegen de kajak blaast. Dan kun je jezelf voorstellen dat vanuit deze positie de wind je helpt om rechtop te komen.
Daarna zijn we snel terug naar de startplek gevaren. Ik begon het inmiddels namelijk behoorlijk fris te krijgen, en het kostte dan ook best moeite om mijn boot uit te komen. Je spieren worden blijkbaar snel stram door de kou. Ook het omkleden duurde langer dan normaal. Lang leve de elektrische stoelverwarming in de auto, die bracht me snel weer op temperatuur.
Na afloop stelden we allebei vast: dat moeten we vaker doen! We zijn als grootwatervaarders niet alleen Waterborn, maar ook Windborn. Heel leerzaam om uit te proberen wat de wind doet met je boot, zowel als je erin zit als ernaast ligt. We gaan hier dan ook zeker op terug komend tijdens de clubavonden het komende seizoen.
Mark en Saskia
(1) bron: https://www.kayarchy.com/html/02technique/002rollingyourkayak/002practicalrolls.htm#laybackrolls
Wat leerzaam!
Ook als je, zoals ik, niet kan rollen en onbedoeld naast je boot terecht bent gekomen.