Grevelingenmeer 28 augustus 2022

Verslag door Amber

Op zondag 28 augustus verzamelden we om 7.00 op de vereniging voor een tochtje op het Grevelingenmeer onder leiding van Frank en Walter. Vorig jaar kon deze tocht in verband met onweer niet doorgaan. Was het het wachten waard? Lees het in deze blog!

Ik was nog nooit met de auto naar Zeeland geweest. Het leek daarom een beetje mystiek. Je rijdt door een afzichtelijk industriegebied, en ineens, als een oase doemt er prachtig landschap op. Groene weilanden, de schattigste dijkjes, en overal caravans: je bent direct op vakantie. Mij was al verteld dat het Grevelingenmeer mooi was, maar toen we de boten hadden afgeladen en we over het zoute water het meer op voeren, begreep ik waarom. Om me heen hoorde ik mijn medevaarders’ enthousiaste kreten: “Wat een helder water hè?”, “Kijk! Zien jullie die kwal?”, “Wat is het hier mooi!”.

Koers houden

Het eerste stuk leidde Frank ons kronkelend over het meer. Zo ervaarden we een beetje van alles. We zetten koers richting de meetpaal buiten het strand, maar wisselden soms een beetje van richting. Golven van zij, golven van achter, golven van voor. Het is even wennen, die golven. Hoe zet je je scheg? Voor mijn gevoel was ik meer bezig met koers houden, dan met varen. Ga ik dit ooit onder de knie krijgen?

Na een kleine 5 kilometer kwamen we aan op een eilandje. We waren nog gewaarschuwd dat er scherpe oesters in dit meer zitten. Het mocht niet baten: de scherpe oesters werden de schoenen van een deelnemer fataal. Gelukkig bleven zijn voeten ongedeerd.

Vanuit allerlei kano’s werden pakken koekjes tevoorschijn getoverd, dus verhongeren hoefden we niet (alhoewel de doorgewinterde grootwatervaarders koekjes eigenlijk een vlakwaterding vonden; zij hunkerden naar versgebakken pannenkoeken).

Walter gaf ons nog een korte peddelinstructie waarna wij instapten voor de tweede etappe. Om het eiland richting Brouwershaven. Dat ging eigenlijk al een stuk beter. Na wat voelde als een zeer kort stukje, was het alweer tijd voor de lunch. Het is hard werken hoor, dat grootwatervaren.

Genieten

De derde etappe was met stip de langste. Tevens de leukste en spannendste. We voeren van Brouwershaven terug naar ons startpunt. Frank peddelde – 1 brok enthousiasme – voorop. Het was heerlijk in de golven. We gingen te snel en moesten even inhouden om de groep weer bij elkaar te krijgen.

Daarna zaten we er wederom lekker in. Iets te lekker wellicht: een boot haalde ons rechts in om ons erop te wijzen dat we behoorlijk in de vaargeul zaten. Met enige haast vermeden we wat hekgolven van beide kanten en spoedden we ons uit de vaargeul.

Een medevaarder merkte op dat je op zo’n tocht eigenlijk de hele tijd met iedereen praat. “Net een feestje!”. Is ook een feestje natuurlijk. Het weer was perfect. Genoeg wind om golven te kunnen ervaren, maar niet zoveel dat het eigenlijk niet leuk meer is voor een beginner zoals ik. Het was mooi. Van die witte wolken, als uit een schilderij geplukt. Superhelder water. Zeilbootjes tekenden de horizon. En zelf voeren we natuurlijk in goed gezelschap. Je kunt je geen betere zondag wensen.

Maar je moet stoppen als het nog leuk is. En dat deden we. Al gauw zagen we onze meetpaal weer. We zetten koers. Dan naar rechts, terug naar het strandje. Langs de golfbreker, en weer “thuis”. En terwijl we onze boten de kant op sleepten voelden we: de wind trekt aan. Witte koppen bovenop de golven. De perfecte tijd om naar huis te gaan.