Weekje kano kamperen 11-07-2022

Maandag 11 juli 2022:   (redactie: verslag van Birgit)

Na al het plannen maken voor de kanovakantie gaan van nu dan toch starten. Na het opladen van de 4 kano’s op 2 auto’s in Leiderdorp, rijden we naar Schoonhoven. Waar de Vlist ontspringt is een prima parkeerplaats voor de auto’s. We laden de kano’s en gaan te water in het riviertje de Vlist. Wat later helaas dan gepland, door omstandigheden, dus op voorhand besluiten we om het stuk vanaf de kampeerterrein over de Lange Vliet naar Haastrecht te laten vallen.
Deze eerste dag is er sowieso één van aanpassingen, want het oorspronkelijke plan was om over de Lopiker Wetering naar Cabauw te varen, over te dragen en dan via de Lansing en Polsbroek naar de Vlist te gaan. Maar voorverkenning leverde op, dat er bij de overdraagplaatsen gewerkt wordt en er dus geen uit- en instapplek voorhanden is. Andere keer maar. Geeft wel weer aan, dat voorverkenning belangrijk is, want dit soort zaken zijn niet op GoogleMaps te zien. En om nu alle waterbouwtechnische- of andere plannen van gemeente, provincie of waterschap te gaan raadplegen is ook al zo iets. Het vergt toch al een behoorlijke voorbereiding zo’n tocht met overnachtingen in tentjes onderweg en eigen voedselvoorziening.
We starten net voor het SUP-uitje van het personeel van Brasserie Springer (‘s maandags gesloten), dus dat is wel fijn.
Het eerste stuk van de Vlist is behoorlijk groen, niet alleen langs, maar ook in het water. Het is soms behoorlijk zwaar peddelen door een dikke laag kroos en waterlelies. Maar het is zo mooi! Later wordt het water meer open. Onderweg drinken we in het dorpje Vlist koffie, of wat anders, met gebak. Met extra slagroom voor de jarige, van wie de kano ook nog eens stiekem versierd wordt. Net voor Haastrecht slaan we ons kamp op, op een klein kampeerterreintje, waar nog maar 1 ander tentje staat. De fles wijn gaat open en kort daarna wordt het eten bereid.
We liggen allen bijtijds op bed, want de wekker ging vanochtend al heel bijtijds af. We worden in slaap gewiegd door het geluid van ganzen en een enkele meeuw.

Dinsdag 12 juli 2022:
In slaap gewiegd worden door ganzen om de volgende ochtend om 6 uur wakker te worden gemaakt door het geluid van het verkeer, dat aan de overkant van de Vlist zich -doorgaans niet elektrisch- naar het werk spoedt. Geef mij die ganzen maar!
We ontbijten en breken bijtijds op. Rond 9.30 uur liggen de kano’s weer in het water. We varen tot het museumgemaal in Haastrecht, waar een kleine aanlegsteiger is. Verkenning een week ervoor leverde op, dat de kano’s 1 voor 1 uit het water moesten en dan met wat bochtenwerk én verplaatsen van meubilair en betonnen parasolvoeten uiteindelijk aan de overkant van de Hoogstraat (waar aan gewerkt wordt, ook al) weer in het water gelegd kunnen worden. Vanwege al het gesjouw wordt een korte pauze -in de schaduw- ingelast. Het is warm en zwaar, ondanks dat de kano’s op wieltjes staan. Uit en weer in het water met geladen kano’s, die 40-45 kilo wegen, vraagt toch om bijzondere vaardigheden.
We hadden ook net rechts voor de brug uit het water kunnen halen, maar daar zat een visser. Die duidelijk liet blijken niet op 4 kanoënde dames te zitten wachten, maar slechts op vis. Was langer op de wieltjes, maar achteraf een betere overdraagplaats geweest.
We varen verder over de Hollandsche IJssel richting Gouda. We belanden in een ‘boot-file’ bij de Waaiersluis. Is wel een beetje spannend, want niet iedere schipper van een al dan niet gehuurde motorboot kan even goed met zijn vaartuig overweg. Overigens is het wel heel gezellig bij die sluis. We raken, als 4 kanoënde vrouwen, makkelijk aan de praat met andere wachtenden. De sluis is 24 meter lang, maar met boten van 14 meter schiet het niet echt op.  We mogen op enig moment aansluiten in de sluis bij één van de 14-meter lange motorboten. Bij het zakken van het water blijkt het touw aan die boot niet te vieren. Er ontstaat wat paniek aan boord. De stuurman snelt naar voren en komt met, gelukkig een heel scherp, mes naar het touw. Met 1 ferme houw met het mes valt de boot aan die kant enkele decimeters naar beneden. Wat een held, deze man! De vrouw aan het touw slaakt een zucht van verlichting.
We gaan door, op naar de volgende sluis, de Mallegatsluis bij Gouda. Ook hier hebben we weer leuk contact met de stuurman van een motorbootje, die druk is met de was van hem en zijn vrouw. Ik zie dat graag! Het duurt hier ook weer enige tijd tot we geschut worden, ondanks dat het beduidend minder druk is. De Mallegatsluis blijkt een prachtige oude sluis te zijn. We varen via de Turfsingel, langs de bruine vloot in de historische museumhaven, en langs de vanwege 750 jaar Gouda met vlaggetjes versierde molen. We gaan onder de lage Pottersbrug door en langs het beeld van de ezel die door een man gedragen wordt, de Gouwe op. (Volgens de officiële verklaring zou het beeld de omgekeerde wereld verbeelden. Mogelijk verwijst het beeld ook naar het galgenveld, dat hier waarschijnlijk in de 14e eeuw lag. De uitgemergelde man zou een ter dood veroordeelde burger kunnen voorstellen. Bron: https://indebuurt.nl/gouda/genieten-van/mysteries/man-draagt-ezel-gouda~5339/)
Er moeten boodschappen gedaan worden, dus we varen het doodlopend stukje Turfmarkt op. Wel een prachtig stukje, waar het water de bovenrand van de kade raakt. Aan het eind kunnen we onze 5,30 meter lange kano’s maar net keren; de gracht is echt maar een paar centimeter breder!
We varen na het doen van boodschappen verder over de Vismarkt, de brug onderdoor en duiken dan een tunnel onder de huizen in. Er hangen kettingen voor, mogelijk om duiven buiten te sluiten? De tunnel is minder lang dan van tevoren gedacht en er is zowaar verlichting. We komen opzij van de Sint Janskerk uit, in een smal watertje met een oud bruggetje er overheen naar een woning. In het watertje zitten een soort openstaande sluisdeuren. Een bocht naar rechts voert ons onder een aantal schuin aflopende bruggen door. Aan het eind gaan we linksaf en komen we bij het Houtmanplantsoen, waar we moeten overdragen, langs de muziektent, naar de Fluwelensingel. Wat een prachtig stukje om te varen en wat goed, dat dit gerealiseerd is! Na het overdragen gaan we linksaf. We gaan rechtsaf onder de Blekersbrug door de Karnemelksloot op. De lage brug, waar je volgens www.kanoroutes.nl en een echtpaar dat aan die sloot woont en waarmee we in gesprek waren geraakt, niet onderdoor kunt, gaan we evengoed onderdoor, met onze neus ín ons spatzeil. Jehh!  Gelukt. Scheelt weer overdragen. Na de spoorbrug is het nog een klein stukje varen tot de Goudse Peddel. Hun ingang ligt net voor het gemaal en sluisje, aan de Burgvlietkade. Op hun terrein mogen we onze tentjes opzetten en gebruik maken van hun voorzieningen. Dinsdagavond is hun clubavond. Het is die avond druk, ook omdat ze een ‘zomercursus’ doen voor mensen met interesse in kanovaren. Het is gezellig en men heeft heel veel belangstelling voor onze kano-trektocht. Na een lekker koud biertje én nadat de meeste kanoërs terug zijn op de club, zoeken we onze tentjes weer op om te gaan slapen. Ondanks dat het nog in de stad is, is het rustiger slapen dan aan de Vlist.

Woensdag 13 juli 2022:
We staan weer bijtijds op en vullen onze thermoskannen. Om 09.30 uur zijn we klaar om het water op de gaan. Albert, van de Goudse Peddel, en zijn vrouw, vergezellen ons tot de Oukoopse molen. We komen via een slingerend slootje in de Zuid-West hoek op de Reeuwijkse Plassen uit. Via de plas Elfhoeven steken we over naar ’s-Gravenbroek. Via Groot Vogelenzang, ’s-Gravenkoop en Nieuwenbroek varen we in Zuid-Oostelijke richting. In de verte zien we de pijlen van de kanoroute naar de Oukoopse molen. Een prachtig stuk is het. En zo rustig. We begrijpen dat het nog niet zo heel lang zo goed aangegeven is. Maar het is nu niet te missen. Bij de overdraagplaats keren Albert en zijn vrouw en gaan wij verder richting molen. De kano’s worden bij de steiger uit het water getild en een stukje het weiland over gedragen. Bij de volgende sloot worden ze via de kant het water ingeschoven in de richting van het steigertje. 1 van ons vangt de andere kano’s op en we stappen in voor het volgende stuk. Deze 1^e oversteek valt alles mee. We volgen de borden tot we na een paar bochten weer richting een steiger gewezen worden. We stappen uit, al dan niet via de steiger, en tillen de kano’s op de kant. We kijken hoe we verder kunnen. Na de lunch tillen we door de brandnetels met z’n viertjes de kano’s de Enkele Wiericke in. Een van ons vangt in de kano zittend de andere 3 kano’s op. We stappen weer in en gaan richting de Hollandsche IJssel. Weer een lage brug onderdoor en bij het gemaal uitstappen bij een steiger. Aan de Hollandsche IJsselkant blijkt over de brug een steiger, maar we hebben de kano’s inmiddels al weer in het water. Geweldig dat ook hier weer onder andere de Goudse kanovereniging geijverd heeft voor een verbinding!
We vervolgen onze (vaar-)weg richting Oudewater. We hadden gisteravond van een lid van de Goudse Peddel gehoord over een kersenboomgaard in Hekendorp, waar we langs zouden komen en die treffen we inderdaad aan de linkerkant. Met een behoorlijk hoge uitstap. 1 van ons stapt uit en gaat kersen kopen. Ze is een tijd weg; het verkooppunt blijkt precies aan de andere kant, waar een fietspad loopt, te liggen. De kersen, petit amour worden in de kano verorberd. Ze zijn echt heel lekker! We kijken wie het verst de pitten kan spugen… Nadat de eerste zak leeg is varen we verder naar Oudewater. Langs de kant zit een vrouw in de schaduw te borduren. Ze toont vol trots haar borduurlap. In Oudewater doen 2 van ons boodschappen (en eten stiekem een ijsje), terwijl de anderen op de kano’s letten. Wat is dat Oudewater een prachtig plaatsje. Bij het zelfbedieningssluisje staat het water hoog, dus kunnen we makkelijk bij het paneel. Het verval is hier zo’n anderhalve meter, dus als je aan de andere kant bent, kan het een behoorlijke uitdaging zijn om bij het bedieningspaneel te komen. Het duurt even en een motorbootje sluit achter ons aan. In de sluis denken ze dat ze het kunnen doen zonder zich vast te leggen. Dat wordt spannend. Gelukkig leggen ze zich uiteindelijk toch vast. Voorbij de sluis laten we hen passeren. We varen door over de Lange Linschoten richting Linschoten. Op enig moment zien we fietsers met bagage, mogelijk kampeerders, afslaan. Zou daar onze camping zijn? We vragen het aan 1 van hen en we blijken inderdaad goed te zitten. Er is een kleine steiger. Langs de Lange Linschoten is over een behoorlijke lengte een circa 30 centimeter brede ijzeren strook langs het water, waarop je kunt lopen en waarlangs je de kano kunt vastleggen.  1 voor 1 tillen we de kano’s aan voor- en achterpunt en aan weerszijden van de kuip uit het water. We raken aardig op elkaar ingespeeld en het is goed te doen. De steiger blijkt pas kortgeleden aangelegd te zijn.
De camping, uit het groene boekje, laat in juli en augustus alleen maar tentkampeerders toe. Het is een prachtige camping in een boomgaard. Genieten! We delen een picknicktafel met een leraar uit Zutphen die een weekje op de fiets op pad is.
Als kers op de taart worden we verrast op een fantastische zonsondergang. Bofferds zijn we.

Donderdag 14 juli 2022:
Goed geslapen op deze heerlijke camping. Ook weinig verkeer. Zo fijn.
We dragen met z’n 4-tjes de kano’s naar het water; 2 links en rechts van de kuip en 1 aan de voor- en 1 aan de achterpunt. We zijn inmiddels -bijna- als een geoliede machine. We varen via Linschoten naar Montfoort. Het is rustig op het water. In Montfoort ligt voor de sluis aan de steiger een motorboot riant afgemeerd; de steiger is niet meer bereikbaar. Lekker dan. De sluiswachter dan maar gebeld en na iets meer dan 5 minuten arriveert hij bij de sluis en draait één deur open. We worden geschut door de vriendelijke man tegen een vrijwillige bijdrage voor de ouderenvoorziening in Montfoort. In Montfoort leggen we aan om boodschappen te doen. Is maar een klein stukje lopen. We vervolgen over de Hollandsche IJssel. Het eerste stuk is minder mooi met veel industrie langs het water. Later wordt het mooier. Af en toe is de zendmast te zien. We gaan langs IJsselstein. Het oude centrum doen we een andere keer. Schijnt wel heel mooi te zijn. Onder de A2 door. We laten de Doorslag, waar een brug met een zelfde naam over gaat, links liggen -alleen de naam is niet zichtbaar- en varen de Kromme IJssel op, een 2,75 kilometer lang, maar oh zo mooi riviertje. Ondanks dat je vlakbij de A2 vaart, is het rustig. We varen onder bomen door. Een -houten- krokodil waakt. We maken een grote bocht naar rechts en gaan nogmaals de A2 onderdoor. Verderop gaan we onder de oude boogbrug, de Looijebrug, door. De Looijebrug is een stenen boogbrug uit 1638, terecht een gemeentelijk monument.
De Kromme IJssel wordt vanaf hier de Enge IJssel. Hierna is het niet zo ver varen meer naar onze camping. De uitstap, bij de fietsbrug iets voor de camping, levert een stuk riet door de waterschoen in de voet van één van ons op. Er vloeit bloed. Langsfietsende vrouwen bieden hulp aan, maar we hebben alles al onder controle. De kano’s worden op de wielen naar de boerderij gereden en we krijgen een plekje achteraan in de boomgaard aangewezen. Tenten opzetten, opfrissen, soms wel erg fris, als de ketel uit blijkt te zijn gevallen, en eten maken. Het was weer een prachtige dag. Morgen wacht de Lek.

Vrijdag 15 juli 2022
Niet in colonne, maar afzonderlijk, met voldoende tussenruimte, worden de kano’s over de Radiolaan naar de Lekdijk getrokken. De Radiolaan is een drukke smalle weg, met uitwijkhavens, dus moet met beleid genomen worden. Net voorbij het hek in de dijk naar beneden worden de kano’s dwars op de schuine kant een deel van de dijk afgeleid. Iets verderop volgt het tweede deel en daarna het stuk naar het strandje. We drinken eerst wat alvorens het water op te gaan. Bovenop de dijk staat de hoogbejaarde weduwe, waarmee we op de camping een praatje hebben gemaakt, ons uit te zwaaien. Groot respect voor deze positief in het leven staande dame, die buiten dat ze nog steeds met de camper op vakantie is, ook haar hand niet omdraait om 18 kilometer te fietsen, om te kunnen gaan kaarten.
Het is prachtig, zicht op de Lek met die grote, kalm voorbijvarende binnenvaartschepen. We gaan te water en peddelen met de stroom mee. In de uiterwaarden staan koeien te schuilen in de schaduw van wat bomen. Ze staan ook op het drooggevallen strandje van de Lek. Wat een prachtig Hollands plaatje!
We deinen op de golfslag van de ons tegemoetkomende- en van achteren passerende binnenvaartschepen. Verder is het rustig met scheepvaartverkeer. We lunchen bij een wat rond lopend strandje. Een krabbetje verplaatst zich. Twee van ons gaan zwemmen, lekker bloot. Worden een beetje verrast door een groot binnenvaartschip, die het water als een soort terugtrekkende tsunami meters van het strandje terugtrekt. Waarna het water weer in een soort lus over het strandje golft. Dat verklaart ook de ronde vorm. Beide dames zien kans voldoende onder water te blijven, maar ach, wat maakt het ook uit.
Na het zwemmen en de lunch varen we verder naar Schoonhoven. We hadden stroom mee, maar kennelijk is het ook opkomend tij, wat maakt dat de stroming ‘geneutraliseerd’ wordt. Geeft niet, want het is erg mooi varen op deze echt Nederlandse rivier.  De kano’s gaan nog even door de ‘kanowasstraat’;  2 van ons die al stiliggend met hun kano in het water aan weerszijde van een 3e kano met een spons boenen.
En voor we er erg in hebben is daar opeens de pont van Schoonhoven in zicht. Het zit er weer op. We halen de kano’s bij het strandje net voor de pont uit het water. De auto’s worden gehaald, de kano’s geladen.
We sluiten af met een drankje op het terras aan de Lek en eten een patatje (of is het frietje) bij de cafetaria op de parkeerplaats.

Birgit