Ellemeet, zeekajakkamp van de NZKV, de Nederlandse ZeeKajakVaarders, 3-5 september2021

Ik heb me voor het eerst opgegeven voor een zeekajak oefenweekend in Ellemeet in de groep ‘beginnend zeevaarders’. Hoe dichter bij het komt, hoe meer ik er tegenop ga zien. Het helpt ook niet dat ik een week eerder op het Markermeer tot 2 keer toe de bodem van datzelfde Markermeer heb mogen bekijken. Waarom heb ik dan toch ook altijd mijn ogen open onder water?

Ik heb in het verleden best wel op groot water gevaren, ik ben zelfs een keer overgestoken naar Texel, vanaf ’t Kuitje bij Den Helder, maar dat is alweer 2 jaar geleden. En Corona heeft de meeste grootwatertochten stilgelegd, dus ik ben niet meer zo gewend aan golven.
Gelukkig ga ik samen met M., die ondanks veel meer ervaring en een zit in haar boot, als ware het een onderdeel van haar lichaam, toch ook wel wat nerveus is. Dat helpt gek genoeg. Dus samen gaan we op weg naar Ellemeet. Het belooft een prachtig weekend te worden, mooi weer en -gelukkig-  niet te veel wind, windkracht 3, uit Noorden of Noordoosten. Hoewel je dat aan onze kust nooit zeker weet hoe dat uitpakt met het tij.

Dag 1

We zijn lekker bijtijds, maar niet de eersten. Op een prachtig veld, met langs de kanten beschutting zetten we in een hoek onze tentjes op. Nog snel even een fles wijn gehaald in Renesse en verder die dag rustig aan en genieten van de zon. Op enig moment worden er wel oranje pionnen nabij onze tentjes neergezet voor 2 kampeerwagens, die nog moeten komen. De eerste camper kunnen we nog zo laten plaatsen, dat we nog steeds in de zon zitten. Het betreft 2 Belgische deelnemers, die later in onze beginnersgroep blijken te zitten. Nog voor de komst van de 2^e camper verhuizen zij naar de andere kant van het veld, waar het gras deze kampeerzomer langzaam is verdwenen. Na het zelf gekookte eten en net voor het donker wordt de indeling van de groepen bekend gemaakt.

Behalve wij 2-en en de 2 Belgen zijn er nog 2 deelnemers in onze groep. Dus 6 deelnemers op 2 begeleiders. Gevraagd wordt naar onze kajakervaringen en naar wat we zelf verwachten op te steken dit weekend. Eén van de Belgen heeft nog nooit op grootwater gevaren en kanoot pas 2 jaar met zijn partner. Hoofdzakelijk op het kanaal bij Hasselt (B). Die partner heeft wel behoorlijk veel grootwater-ervaring, maar had de laatste keer, in 2018 een heel slechte ervaring en was sindsdien angstig. We  gaan de volgende dag een tocht varen vanaf Stellendam. Dit blijkt ook wel om ons niveau in te kunnen schatten.

Wel grappig, want ondanks het opkomend tij is de stroming toch richting zee, vanwege de openstaande Haringvlietdam; er is meer zoet uitstromend water dan opkomend zeewater.  Het water smaakt ook eerder zoet dan zout. Rond een boei staat behoorlijk stroming. Eén van de Belgen gaat om. Lelijk maar waar, wel een momentje waar je je aan optrekt, omdat je zelf niet degene bent, die naast de boot ligt.

In het begin zit ik wat onzeker in mijn kajak, maar allengs gaat dat beter. De mist, bij het opstaan,  trekt op en het wordt een schitterende dag. Warm zelfs. We blijven tussen de zandplaat en de dam en het wat verder liggende strand. In de verte menen we zeehonden op een zandplaat te zien. Voor de lunch gaan we tussen de deels onder water liggende bunkers door naar het strand. Na de lunch wordt in korte anorak de tocht vervolgd.
We doen wat oefeningen in de stroming rond een boei; de dynamische lage steun en het draaien op de steun. Dat blijkt een opmaat naar de volgende dag. Ik krijg meermaals te horen dat mijn Nordkapp niet zo’n stabiele boot is, geen ‘beginnersboot’. Oh, is dat zo? De keren dat ik om ging had volgens mij vooral te maken met mijn eigen acties en niet zozeer met de boot zelf. Maar het zal wel.
Na een tocht van circa 19 kilometer komen we weer aan bij de trailerhelling nabij de haven van Stellendam. Iedereen helpt elkaar. De boten worden geladen en we rijden terug naar de camping. Overal hangt kleding te drogen; aan punten van kano’s, aan en op auto’s, in heggen, aan geïmproviseerde waslijnen. Als dat morgen maar droog is…We koken weer zelf, een voedzame maaltijd, want we moeten immers nog een dag! Tot onze verrassing blijkt de ruimte voor onze tenten (wij tweeën en nog twee Rijnlanders met hun tentjes), ’s avonds de verzamelplaats voor de meeste instructeurs. Heel gezellig en met hun citronellakaars gelukkig ook weinig muggen, maar om 22 uur vind ik het welletjes en wil ik slapen. Heel keurig is binnen een mum van tijd alles verdwenen en kunnen wij onze slaapmatjes opzoeken.

Dag 2

De tweede  dag zoeken we de branding op. Ondanks druk gebaren door een hardloopster, dat we niet verder kunnen, rijden we toch verder een fietspad op, waar we dus aan het einde moeten keren. Ook strandafgang Bula wordt het niet, want die passeren we met een flinke vaart. Dan maar het Noorderstrand. Een ruime parkeerplaats met een betond pad het duin op. Helaas niet zo’n prachtig pad het duin af, maar met wieltjes onder de kano’s wordt het rulle zand ook ‘bedwongen’. Links van ons is de ‘Aardappelbult’, een zandplaat, die ‘leeft’ en zich verplaatst. Onze groep bestaat intussen nog maar uit 4 personen + de 2 begeleiders I. en A. De twee Belgen zagen het niet meer zitten vanwege verschillende blessures. Ze kwamen nog wel mee en maken wat foto’s en filmpjes van ons vertrek vanaf het strand door de branding richting open zee.

Ik vind het spannend en spreek dat ook uit. Niet iedereen laat zich zo kennen, maar wat strakke gezichten spreken boekdelen. De samengeknepen billen zien we uiteraard niet.
Er wordt door A. uitgelegd, dat met een lage steun de branding bedwongen kan worden. Eerst wordt die steun geoefend door vaart te maken en te gaan hangen. Uitgelegd wordt dat de branding zorgt voor de beweging, de vaart als het ware. Daarna gaan we dus in die branding oefenen. En zoals ik er tegenop had gezien, zo leuk vind ik het! Super om met je boot parallel aan de branding, de golven onder je door te laten glijden, en jezelf rechtop te houden door de lage steun te gebruiken. Klinkt heel stoer en ging ook niet altijd goed, maar meestal toch wel. Sterker nog, af en toe lig ik letterlijk naast de boot in het water, maar kom dan op onverklaarbare wijze toch overeind! Geholpen door diezelfde golven?!
Wel ligt er een lelijke zandbank in de weg, die een ongelooflijke aantrekkingskracht op mijn kajak uitoefent, waardoor ik er verschillende keren op strand, rechtop, maar ook wel onder mijn boot. Gelukkig wel met helm op. Niet voor niets dus een helm op.
We verzamelen opnieuw achter de branding, met de punt van je boot door de golven heen en daarachter op het water klappend. Zo gaaf. Hoe hoog zullen die golven geweest zijn? Op enig moment lig ik aan één kant van een golf en de groep aan de andere kant, maar ik zie ze niet. 70-80 centimeter? Ik surf ook een keer op een golf. Wat gaat dat onverwacht hard.
Al met al een erg leuke ervaring en eigenlijk de leukste dag. Op enig moment zit er op korte afstand links van mij een zeehond, die eens komt kijken wat al die rare dingen in het water doen. M. krijgt een zeehond zelfs pal naast haar boot. Het beest schrikt, van haar blik, van de peddel of van de boot, wie zal het zeggen. En duikt onder de boot door. Net niet geraakt met de peddel!
Na de lunch op het strand varen we terug richting de strandopgang. What comes down must go up! De boten moeten straks weer omhoog, niet iets om naar uit te kijken. Ik ben toch wel moe van alle aktie, want dat was het wel. En ik blijk niet de enige, gelukkig.
Onze instructeurs gaan nog even door met spelen met de branding. Sommigen van ons gaan nog even zwemmen. Met veel hulp over en weer komen daarna de boten boven. Fijn volk, kajakkers.
Terug naar de camping, de inmiddels droge tenten opbreken en op huis aan. M. en ik besluiten onderweg nog wat te eten. Uiteindelijk zitten we met pakweg z’n 10-en bij de Stelle te genieten van een heerlijk vismenu. Wat een heerlijk weekend was dit. Mede dankzij de goede, goed gedoseerde uitleg. En met aan het eind nog een compliment over mijn zit in die Nordkapp.

Die Nordkapp die toch best wel stabiel blijkt.

Birgit