Zeemeerminnentocht zondag 26 mei

‘De zeemeermin is een mythisch wezen die de mens al jaren bezig houdt. Vaak wordt een zeemeermin omschreven als een wezen, met het bovenlichaam van een vrouw en het onderlichaam van een vis. Er bestaan verhalen over zeemeerminnen die echt gezien zijn, maar dat ze echt bestaan is nooit bewezen. (bron: google)’

Nu, wij kunnen vertellen dat ze wel degelijk bestaan; zondag 26 mei vertrekken 7 zeemeerminnen, Manon, Marian, Julit, Desirée, Femke, Martine en Birgit voor een grootwatertocht in de richting van de randmeren van het IJsselmeer. Aanvankelijk zou gevaren worden richting de Markerwadden, maar met een Zuidwestenwind, kracht 5 mogelijk 6, was dat niet zo’n goed idee. Deze zeemeerminnen wilden graag de wereld bóven water eens verkennen!
Dus werd besloten, tijdens het kopje koffie voor vertrek, om naar Ketelhaven te vertrekken om vanaf daar het Ketelmeer op te varen. Martine zou vanuit Steenwijk daar aansluiten. Het Ketelmeer is het randmeer dat aansluit op de ‘delta’, het uitstroomgebied van de IJssel bij Kampen. Het ligt tussen Zuidelijk Flevoland en het voormalig eiland Schokland. Door de ligging kon het water niet over grote afstand opgestuwd worden door de heersende Zuidwestenwind. Gingen we van uit. Aanvankelijk waren er ook geen witte kopjes op het water.

In het haventje gaan we vanaf een schuinliggende steiger te water. Rustig varen we het haventje uit. Meteen buiten de landtong of kaap, die de haven in de luwte houdt, komen we onverwacht in ruig, erg ruig water. Dat is even schrikken en hard aanpoten. Kort daarop moeten we de vaargeul oversteken van het Keteldiep. Waar dus ook op zondag door de beroepsvaart gevaren wordt. Gezamenlijk lukt het ons om tussen de beroepsvaart en hardvarende zeilboten door, de vaargeul over te steken. Inmiddels zitten we ook allemaal weer wat zekerder in de kano.
We steken over naar een strandje op één van de eilandjes in de delta. We dealen met golven van achter, heerlijke surfgolven, maar ook met golven van opzij en een deel met een klotsbak, een eierdoos. We bereiken het strandje en trekken één voor één, met elkaars hulp, de kano’s op het droge.

We gaan een stuk het eiland op; want vooraan op het eiland, meters van het water vandaan ligt een in verregaande staat van ontbinding verkerende grote vis. Hoe die daar gekomen is?? Misschien uit de klauwen van een zeearend gevallen??
We drinken koffie, thee of wat anders en kletsen wat. En passant wordt met een pincet een doorn uit een bilpartij van een long-john gehaald, wordt gesproken over opvliegers en wordt topless gezond. Nou ja, bijna dan. Maar het had gekund!
We gaan weer het water op. Inmiddels staan er ook kopjes op het water. Met de wind van opzij varen we ruim links om het eiland heen. Ik zit met mijn billen bij elkaar in de kano, maar krijg van Martine te horen, dat het er allemaal goed uitziet, dus ik probeer wat te ontspannen. Zo’n aansporing helpt wel. Ik blijk overigens niet de enige, die het niet breed heeft. Ik hoor later van een ander, dat ze braakneigingen had, maar daar niet aan kon toegeven, want dan zou ze wellicht geen controle meer hebben over peddel en boot.  Gelukkig was dat maar heel even, daarna voelde ze zich weer beter. Ik zeg niet wie…
Aan de achterzijde van het eiland komen we in de luwte te varen. We varen tussen de eilandjes door. Het is een prachtig gebied met plaatselijk erg ondiep water, omzoomd door prachtige rietlanden. Na de behoorlijke wind is het hier relaxed varen. We genieten. Net als de zeiler aan het roer van een bootje van de bruine vloot. Rustig vaart hij met ons op, af en toe wat verzettend aan de zeilen.
We zien in de verte de balgstuw van Ramspol, de grootste balgstuw ter wereld!

(Een balgstuw is een type stuw, en wordt ook wel ingezet als keersluis. Bij dit type stuw wordt een soort rubberen doek bevestigd aan constructies op de bodem van het water en de oevers. Als men wil dat de stuw het water tegenhoudt, pompt men de balg vol met water en lucht, waardoor de stuw omhoog komt. Afhankelijk van het gewenste waterpeil kan men in de stuw meer of minder water/lucht laten stromen.)

Behalve dode vissen zien we in het ondiepe water tussen de eilandjes ook behoorlijk levendige vissen, volgens een kenner zouden het paaiende vissen zijn. Lijkt me vrij lastig, dat paaien, want sommige exemplaren kwamen zelfs boven water uit??
We hopen een stuk af te kunnen steken, maar mogen er van Staatsbosbeheer niet door. Er wordt even gediscussieerd over wel of niet doorvaren en of dat wel of niet schadelijk is voor onder andere de hier broedende zeearend. We besluiten het advies van Staatsbosbeheer te respecteren en varen om. De geslotenverklaring lijkt wel strijdig met de beleving die Staatsbosbeheer ons belooft. Ze  vermeldt op haar site (https://www.staatsbosbeheer.nl/natuurgebieden/ijsselmonding): ‘Ontmoet blauwborsten, steltlopers en zelfs zeearenden op het Ketelmeer.’ En: ‘De dynamiek van de IJssel zorgt er voor een grote verscheidenheid aan diersoorten waaronder bever, zeearend, otter, buidelmees en talloze eendensoorten. De monding van de IJssel is daarmee de Biesbosch van het oosten.’

We blijven in de luwte van het land ten zuiden van ons. Na de ronding van het laatste stuk moeten we recht tegen de Zuidwestenwind in, kracht 5 (op Markermeer horen we via de marifoon momenteel windwaarschuwingen van 6), richting het haventje. Even ben ik het kwijt als ik mijn lange kano niet in de goede kant gedraaid krijg. Met wat adviezen van Manon en wat spelen met de scheg lukt het dan toch. Het laatste stuk steken we weer de vaargeul over, weer een groot schip en een zeilboot kruisend. Het grote schip laten we voor ons passeren en het zeilschip vaart achter ons langs. We varen compact en het laatste stuk is weliswaar zwaar, maar goed te doen. En dan zijn we weer in het haventje. Moe, maar zeer voldaan.
Op deze eerste zeemeerminnentocht hadden we te maken met klotsbakken, surfgolven, tegen- en zijwind, maar ook rustiger water. Een tocht zeemeerminnen waardig. Ik heb nu al weer zin in de volgende keer.

Birgit

Voor meer foto’s klik hier