start bij de Wassenaarse Slag
De laatste grootwatertocht van het seizoen was aangekondigd als een tocht zonder natte oefeningen, vanwege de buitentemperatuur die in oktober flink kan zakken.
Met een select gezelschap (Rein, Freek, Maarten en Jaap) trotseerden we de branding bij Wassenaarseslag om droog achter de brekers te komen. Bij het passeren van een golf op het moment van breken lukt dat natuurlijk niet, maar de schade bleef beperkt tot wat gespetter. Eenmaal achter de branding kregen we te maken met flinke deining, verrassend bij vrijwel geen wind. Zo peddelden we tegen een lichte getijdenstroom in naar Katwijk waar we aan land gingen – Rein als eerste en de rest volgde op zijn aanwijzing – voor een korte pauze.
pauze in Katwijk
De dreigende wolkenmassa bleef boven land hangen, we vingen enkel wat verdwaalde druppels op. Bij het vertrek kwam ik voorbij de branding in de buurt van een zandbank waar af en toe brekers te zien waren. Mijn bedoeling was om voldoende afstand te bewaren maar ik kon toch niet voorkomen dat een golf op mij afkwam en onder me op het punt van breken stond. Ik lag schuin op de golf en bleef overeind dankzij een steun als in een reflex. Ik moest natuurlijk laten zien dat ik het net behaalde ZV-diploma ook echt waard was en niet in een onverwachte situatie gelijk omging.
Met de stroom mee gingen we vlot richting Wassenaarseslag. Een nieuwsgierige zeehond stak zijn kopje boven water en had er schik in het viertal drijvende malloten te volgen. Volgens de regelen der natuurbescherming zouden we afstand tot hem moeten houden maar er was geen beginnen aan. Na een perfecte landing met een enkel surfje werden we op het strand opgevangen door Manon. De verleiding was groot om nog een paar keer de branding door te gaan maar dat stond niet in het programma en eigenlijk vond ik het ook wel best, om nu eens niet druipend en verkleumd maar (bijna) droog de duinovergang te beklimmen.
Jaap