De Haarlemse Kanovereniging nodigt belangstellende kanovaarders in de regio en ver daarbuiten uit voor deelname aan de Molentocht en Bollentocht op 22 en 23 april.
De Molentocht op zaterdag is 20 km lang, voor de Bollentocht op zondag kan worden gekozen uit de afstanden 17, 27 en 35 km.
De vereniging biedt kampeerplaatsen aan op haar eigen terrein, graag tijdig aanmelden.
Meer informatie en aanmelden via de website van de vereniging, Toervaar Agenda.
Jaap
De verjaardag van Frank, de onofficiële start van het kanoseizoen, werd gezegend met mooi weer en gezelligheid. Verderop gaan mensen zwemmen, in badpak en zwembroek. Een dame in rode bikini doet een handstand, volgens gast Esther speciaal voor Frank. Net als de zon die is gaan schijnen, speciaal voor Frank. De dag lacht hem toe.
Door Sophie
David komt aangevaren en staat te popelen om aan het werk te gaan, terwijl de anderen nog praten met een kop koffie in de hand, veel mensen hebben elkaar al een tijd niet gezien. Hij zal gaan schoonmaken en nieuwe sponzen knippen.
Freek en Rein vertrekken naar hun werkplaats om aan de trailer ‘ons kindje’ te sleutelen, die zien we de rest van de dag niet terug.
Arjan is ziek en brengt de pet, die Marian – opruimen, koffie zetten, afwassen, opruimen, koffie zetten, afwassen- later, tijdens de quiz, zal winnen.
Berend de Koning veegt en Berend Timmer zaagt, en timmert, een kistje voor de Groenland peddels, hij strooit zaagsel daar waar net geveegd is. Geen zorg, Berend ruimt het weer op. (Berend zegt dat het niet timmeren was wat hij deed maar schroeven, ik mag het grapje laten staan.)
Erna werkt aan de grote tafel, zij knipt en plakt stickers op nieuw materiaal en neemt klussen mee naar huis, waar haar industriële naaimachine staat.
Mark komt tussen het voetbal van zijn zoon en het afzwemmen van zijn dochter door langs om het oefenmateriaal te bekijken met Manon, de laatste eindjes van de grootwater overdracht.
Dirk bevestigt spanbanden om polyethyleen kajaks in op te hangen zodat die niet doorzakken.
Jaap controleert de spatzeilen en hangt ze bij de bijbehorende boten.
Manon en Birgit zoeken zw
em-vesten uit op bruikbaarheid en ordenen de peddels. Zwemvesten en peddels verplaatsen zij naar de andere loods, meer ruimte en overzicht daar.
Hilde loopt rond met een paarse plumeau terwijl Mathijs zich op de zonnige steiger over een stapel oude zwemvesten buigt. Hij haalt de bruikbare onderdelen er af, de rest mag weg.
Bram vervangt vergane elastieken. Op het einde van deze dag presenteert hij het zomerprogramma, voornamelijk bieden wij toegankelijke tochten voor de nieuwe leden, meer ervaren leden kunnen altijd spontaan een tocht organiseren en anderen uitnodigen.
Gerard krijgt een lift naar de supermarkt zodat hij, onthand nu zijn auto in de garage staat, de voorraden van de bar kan aanvullen.
Saskia helpt Sophie bij het voorbereiden van de zeequiz en stort zich op de laatst beschikbare bezem om nog even fysiek bezig te zijn.
Sophie noteert veranderingen en aandachtspunten voor De Rijnvaarder. Later zal zij de quiz presenteren, in het Zeeuws. Wie van de zee houdt spreekt Zeeuws.
Frank leidt de boel, doet boodschappen, verkoopt en passant Sophie’s Merener en inventariseert wat de kajaks aan zorg nodig hebben. Dat wordt weer klussen.
Zondagochtend
Mathijs, Alex, Ronald, jonge Berend, Sophie, en Frank leidt.
Frank lijdt ook want hij gaat om tijdens het uitstappen voor de pauze bij het van der Werf park. De kano waar hij in vaart is net tweedehands gekocht en ingesmeerd met smurrie die het glanzend doet verkopen, maar zeer glad.
Een dame laat een zeer vrolijke jonge hond uit in het park, een bakbeest onder de naam Guppie. Guppie luistert niet naar haar en komt ons begroeten vanaf de kant, de grijze kop boven de knokige poten en onze boot.
Meisjes doen de handstand bij het van der Werf beeld waarvan ik heb gehoord dat de buste uit Duitsland komt van een daar ontmanteld beeld en dat dat verklaart waarom zíjn kop juist te klein is.
We varen in zacht weer, droog, gelukkig.
Langs de singel en onder lage bruggen, grachten en tunnels. Langs een lange tak met rozenbottels, een drijvend boeket en een man die stukken boomstam zaagt op zijn kleine boot.
Dit was de laatste wintertocht.
De groen ontsproten treurwilg strijkt langs mijn gezicht fluistert dat het al lente is.
Vrijdag 17 februari appte Mark: “Zaterdagochtend lijkt het aardig te gaan waaien. Ik ben om 9 uur bij de trailerhelling bij kruispunt President Kennedylaan en Hofbrouckerlaan (Oegstgeest) mocht er iemand zin hebben om mee een rondje te peddelen en wat te spelen in wind en golfjes”. Jaap en ik zouden eigenlijk gaan varen op het IJmeer, maar met windkracht 5 (met vlagen tot 6) en aflandige wind was dat geen goed idee. Ik appte Mark dus terug: ik ga mee!
Op het Joppe aangekomen bleken er aardige golfjes te staan. We hadden allebei een droogpak aan, dus we hoefden ons geen zorgen te maken dat we het koud zouden krijgen (dachten we…).
(voor de duidelijkheid; dit zijn wij niet…)
We wilden in de eerste plaats oefenen met het uitvoeren van een redding. Onderweg vroeg Mark me al: zal ik na het omgaan mijn kajak loslaten? Zo’n redding is altijd best wel spannend, want door de wind is je boot vaak zo snel ver weg, dat je deze in je eentje nooit meer kunt inhalen. De omstandigheden waren nu ideaal om te oefenen. Tijdens de eerste keer dat ik te water ging voelde ik alleen meteen water mijn pak in lopen. Hé, hoe kan dat nou? Had ik mijn rits eigenlijk wel dicht gedaan? Ik wist het eerlijk gezegd niet meer. Mark hielp me snel mijn boot weer in en we peddelden naar de kant. Daar bleek al snel dat de rits wel dicht was, alleen het allerlaatste kleine stukje niet….Zo’n klein kiertje en dan zoveel water!!! Het voelde alsof er een zwembad was geleegd in mijn pak. Normaal gezien een reden om meteen het water uit te gaan, maar omdat we vlakbij de opstapplek waren zei ik tegen Mark: eigenlijk is dit ook wel een mooi experiment. Op het wad of de Oosterschelde moet je er niet aan denken met een lekkend pak in het water te liggen, maar hier kon ik juist ervaren hoe lang je het daarna nog uithoudt zonder onderkoeld te raken. Nadat ik de rits alsnog goed had dichtgedaan had ik het wel even koud, in mijn natte kleren, maar bezig blijven bleek te helpen. Eerst maar eens flink warm varen tegen de wind in.
Vervolgens oefenden we alsnog het loslaten van de boot na een redding. We spraken af dat ik niet meer in het water hoefde te liggen: Mark was de drenkeling, ik moest hem redden. Ook lag ik in zodanige positie dat Marks boot vanzelf mijn kant op blies. Ik hoefde er dus niet als een dolle achteraan te varen. Het viel me tegen hoe lang het alsnog duurt om de boot aan te haken en terug te varen naar de drenkeling. Je zit wat te klooien met je karabiner, vervolgens nog het positioneren van de opgehaalde boot, en voor je het weet ben je al een heel stuk van elkaar verwijderd. In eerste instantie lag na het aankoppelen de boot van Mark niet helemaal langszij, maar stak deze een heel stuk uit. Op die manier bleek het onmogelijk om tegen de wind in te draaien, hoeveel ik mijn best ook deed. Op afstand gaf Mark instructie: draai eerst de boot! Dat hielp, en daarna lukte het gelukkig wel om bij hem te komen. Bij een tweede poging lette ik erop dat de boten helemaal parallel lagen, dat is niet handig peddelen, maar ik had veel minder last van de wind en het ging dan ook een stuk sneller.
We oefenden vervolgens ook nog even onze rol met onze ‘goede’ en ‘slechte’ kant, en zowel tegende wind in, als met de wind mee. Het was vooral leerzaam om te merken dat het laatste een stuk gemakkelijker gaat. Dat is ook best logisch als je er over nadenkt. Kijk maar eens naar deze – hele eenvoudige- tekening:
Rol je met de wind mee (stel je voor dat de wind ervoor zorgt dat je omgaat), dan geeft de wind je ook een klein zetje als je weer boven wilt komen. Ook zorgt de wind ervoor dat je kajak zich weg van je verplaatst, waardoor je direct al goed ligt, niet onder maar náást je kajak, en zo je dek op kunt glijden.
Start je de rol tegen de wind in, dan moet je ook tegen de wind in weer boven komen. De wind duwt je kajak bovendien naar je toe, waardoor het lastiger is om naast je boot te komen en je rol af te kunnen maken. Kijk maar eens naar dit plaatje (1)
en stel je voor dat de wind van voren tegen de kajak blaast. Dan kun je jezelf voorstellen dat vanuit deze positie de wind je helpt om rechtop te komen.
Daarna zijn we snel terug naar de startplek gevaren. Ik begon het inmiddels namelijk behoorlijk fris te krijgen, en het kostte dan ook best moeite om mijn boot uit te komen. Je spieren worden blijkbaar snel stram door de kou. Ook het omkleden duurde langer dan normaal. Lang leve de elektrische stoelverwarming in de auto, die bracht me snel weer op temperatuur.
Na afloop stelden we allebei vast: dat moeten we vaker doen! We zijn als grootwatervaarders niet alleen Waterborn, maar ook Windborn. Heel leerzaam om uit te proberen wat de wind doet met je boot, zowel als je erin zit als ernaast ligt. We gaan hier dan ook zeker op terug komend tijdens de clubavonden het komende seizoen.
Mark en Saskia
(1) bron: https://www.kayarchy.com/html/02technique/002rollingyourkayak/002practicalrolls.htm#laybackrolls
Marian, Elly, Ronald, Frank en Sophie
Ronald zijn tweede keer op bewegelijk water, de eerste keer was op de Grevelingen. Hard werken, blaren op zijn handen, verder geen krimp. Hij vaart stoïcijns door de golven. We varen een rondje Vennemeer, noord 5 en tegenwind. Uitdagende golven op De Kaag en Het Joppe. Ietsje gesurfd. Pauze op De Strengen, ofwel het pannekoeken strandje. Over De Zeil en Dwarswetering terug, beschut en met de wind in de rug, ineens is alles rustig.
Vreemd.
Door Sophie
Na weken van regen breekt de zon door. Amber, jonge Berend, Frank, Alex, Mathijs en Sophie varen naar de Vlietlanden. Onderweg komen zij de roeiende Sonja tegen. Aanlanding bij het naaktstrand waar één naakte vrouw een duik neemt. Alex heeft haar gespot en zal later een roofvogel in een struik spotten.
Frank heeft de tocht zo uitgezet dat op de heenweg de huizen de wind vangen en op de terugweg de wind ons een zetje geeft. Op de club verzamelen zich nieuwjaarsduikers en aanmoedigers met Rein en Julit op het water en de rest op het land. Matijs staat klaar met winterjas en schoenen aan, alsof hij vanochtend vergeten is om zijn broek aan te trekken.
Kersverse voorzitter Marijke ramt met een flessenopener op een metalen bakje waarop Matijs, zonder winterjas, de voorheen roeiende Sonja, Jan, Frank, Saskia en Sophie het water instormen, duiken, en in één beweging door rennen richting clubhuis voor de oliebollen, glühwein en chocolademelk met slagroom.
De tweede wintertocht alweer. De stoere vaarders trotseren de grijze dag en de kou. Frank leidt ons langs ‘De Hemmen’ een voor velen onbekend gebied. Dit tot onze verbazing, we dachten de omgeving wel te kennen.
Verslag door Mark
Het oorspronkelijke plan voor deze tocht was dat we met een groep vanuit Huisduinen naar Noorderhaaks zouden varen. Helaas was vanwege de voorspelde wind in het noorden van het land (oost 6 bft) Noorderhaaks wat te veel van het goede. En door het afzeggen van alle deelnemers was er ook niet echt een groep. Bleven ‘we’ en ‘varen’ over…
Om 7.15 stond ik bij Walter op de stoep om van daaruit naar Haven de Val te rijden, een werkhaven aan de Oosterschelde net naast de Zeelandbrug op Schouwen-Duiveland. Na een fris partijtje omkleden bij 3 graden en lichte regen vertrokken we om tien uur in zuidelijke richting naar Wemeldinge op Zuid-Beveland. De oostenwind (4-5 bft) in combinatie met opkomend water zorgde voor steile, korte golven. Onze route aan de westkant van de Vondelingsplaat en Galgeplaat boog steeds meer oostwaards, waardoor de wind langzaam van opzij naar van voren draaide. Na een uurtje passeerden we een bootje met sportvissers die ons verbaast nariepen dat ze dachten dat zíj gek waren… Ondertussen hadden wij het door de combinatie van kleding en beweging heerlijk comfortabel en vermaakten we ons prima, dus hebben we maar bevestigend geantwoord. Na nog een kwartiertje peddelen dacht ik uit mijn ooghoek een klein driehoekje boven het water te zien. En jawel, op nog geen 50 meter voor onze kajaks kwam een bruinvis voorbij gezwommen. Voor mij was dit de eerste keer dat ik dit prachtige dier zag… mijn dag kon niet meer stuk! Rond kwart voor één waren we bij onze lunchplek op een klein strandje net ten westen van Wemeldinge, waar we dankzij Walter’s tarp uiterst aangenaam uit de wind zaten.
Na de lunch zijn we in noordelijke richting vertrokken om Het Brabantsche Vaarwater aan de oostkant van de Galgeplaat op te pikken. Intussen was het tij gekenterd en stonden stroom en wind meer in dezelfde richting, waardoor het water aanmerkelijk rustiger was. Het varen ging hierdoor een stukje makkelijker dan op de heenweg. Alle tijd dus om van de omgeving, inclusief nieuwsgierige zeehonden, te genieten. Iets na drie uur waren we weer terug bij Haven De Val.
Ondanks dat ons oorspronkelijke plan niet door kon gaan hebben we een heerlijke dag gehad op het water, en hebben we (naar ons idee) het beste gemaakt van deze grijze, frisse dag. We kijken uit naar de voor december geplande tocht op de Oosterschelde, en hopen dan met een grotere groep te gaan varen!
Disclaimer: In principe wordt het aangeraden om met minstens drie mensen op grootwater te kajakken. Walter en ik weten goed wat we aan elkaar hebben op het water en vonden deze tocht, onder deze omstandigheden, acceptabel om met zijn tweeën te varen.
Met veel feest gedruis en lovende woorden is tijdens het Captains dinner afscheid genomen van Manon en Freek uit de groot water commissie. Manon heeft, in samenwerking met haar man Rein en zwager Freek, met veel enthousiasme en goed beleid grootwater uit de grond gestampt en vele daarmee plezierige tijden, uitdagingen, vermaak en lessen geboden. Met bloedend hart laten wij haar gaan. Het bloeden is al ietsjes gestelpt door vertrouwen op het nieuwe grootwater team dat de zaken voorspoedig blijkt aan te pakken.
meer foto’s vind je hier: https://photos.app.goo.gl/mtSNezfv9BdqLgu68
door Sophie